نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
426 امام ( ع ) فرمود : مَا لاِبْنِ آدَمَ وَ اَلْفَخْرِ أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِيفَةٌ لاَ يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لاَ يَدْفَعُ حَتْفَهُ « فرزند آدم را چه به فخر فروشى كه آغازش آب گنديده و آخرش مردار است ، نه روزى خود را مى‏دهد ، و نه مرگ را از خود مى‏راند » . امام ( ع ) از جمع بين انسان و افتخار ، به صورت تعجّب پرسيده است ، و به عدم مناسبت بين آنها وسيله قياس مضمرى اشاره كرده است كه مقدمه صغراى آن ، جمله اوّله . . . است ، و كبراى مقدّر آن چنين است : و هر كه چنين [ 775 ] باشد ، هيچ مناسبتى ميان او و فخر فروشى نيست . بعضى كلمه فخر را منصوب به صورت مفعول معه روايت كرده‏اند .