نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
424 امام ( ع ) فرمود : مَا مَزَحَ اِمْرُؤٌ مَزْحَةً إِلاَّ مَجَّ مِنْ عَقْلِهِ مَجَّةً « كسى شوخى بسيار نكرد ، مگر اين كه بخشى از عقل خود را از دست داد » . توضيح اين كه عقل باعث حفظ آبرو ، و ماندن در حدّى است كه صاحبش محترم بماند و سبك شمرده نشود ، و شوخى بيجا خلاف آن را مى‏طلبد ، و مستلزم خلاف عقل و از دست دادن آن است . كلمه : « مجّ » را براى آن مقدار ، از عقل كه انسان در اثر شوخى و يا شوخيها آن را از دست مى‏دهد استعاره آورده است ، به طورى كه گويى انسان ، آن را همچون آبى كه از دهان خود ، به دور مى‏اندازد ، به دور انداخته است .