نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
[ 759 ] 402 امام ( ع ) فرمود : مَنْ شَكَا اَلْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ فَكَأَنَّهُ شَكَاهَا إِلَى اَللَّهِ وَ مَنْ شَكَاهَا إِلَى كَافِرٍ فَكَأَنَّمَا شَكَا اَللَّهَ « هر كس از داشتن نيازى به نزد مؤمنى شكوه كند ، چنان است كه شكوه آن را به خدا نموده است و هر كس نزد كافرى گله كند ، مثل آن است كه از خدا گله كرده است » . گله مؤمن به مؤمن ، كار بجايى است ، زيرا نتيجه گله ، كمك آن مؤمن است بر رفع گرفتارى مورد نظر . و از مؤمن همين انتظار است بر خلاف گله كردن نزد كافر . امام ( ع ) به مورد اوّل ترغيب فرموده است با تشبيه كردن شكوه نزد مؤمن به شكوه نزد خدا ، و وجه شبه آن است كه مؤمن به منزله دوست خداست پس اگر در كارى كه مربوط به خداست به او شكايت شود ، مثل آن است كه او را واسطه برآوردن گرفتارى خود نزد خدا قرار داده است ، پس شكوه به مؤمن نظير شكوه به خدا مى‏باشد . و از مورد دوم برحذر داشته است با تشبيه نمودن آن به شكايت از خدا ، وجه شبه آن است كه كافر دشمن خداست ، پس هر كس كه نزد او شكوه مى‏كند مثل آن است كه از خدا نزد دشمنش شكايت برده است .