نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
388 امام ( ع ) فرمود : كَفَاكَ أَدَباً لِنَفْسِكَ اِجْتِنَابُ مَا تَكْرَهُهُ مِنْ غَيْرِكَ « همين قدر در ادب و آراستگى تو بس كه از آنچه براى ديگران بد مى‏دانى ، دورى كنى » . مقصود امام ، از آنچه از ديگران بد مى‏داند ، همان خصلتهاى پستى است كه از هر كسى ، چه از ديگران ، و چه از خود او ، وقتى كه ناروا بودن آن قطعى باشد ، ناپسند است ، و به همين دليل وقتى كه آن را به او نسبت دهند ، برخورد مى‏كند ، جز اين كه پاره‏اى از خصلتهاى ناروا بر دارندگان آنها پوشيده است ، [ 748 ] در نتيجه زشتى آنها را براى خود ، نمى‏فهمند و يا اين كه مى‏فهمند امّا انگيزه ديگرى از قبيل شهوت و يا خشم آن را بر آنان تحميل مى‏كند . و چون دورى جستن از صفات ناپسند ، باعث آن است كه در هر چيزى در حدّ اعتدال انسان توقّف كند ، ناگزير ، دورى از آنها براى ادب و آراستگى دورى كننده‏اش كافى است .