نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
387 امام ( ع ) فرمود : لاَ تَجْعَلَنَّ ذَرَبَ لِسَانِكَ عَلَى مَنْ أَنْطَقَكَ وَ بَلاَغَةَ قَوْلِكَ عَلَى مَنْ سَدَّدَكَ « دم تيز زبانت را به سوى كسى كه تو را گويا كرده ، و بلاغت گفتارت را به زيان آن كه تو را به راه راست هدايت كرده است به كار مگير . » ذرب اللّسان : تيزى زبان . اين يك جمله ادبى است كه به منزله ضرب المثلى براى آن كسى است كه از انسان علمى و فايده‏اى به دست مى‏آورد ، و بعد از همان حربه به زيان وى استفاده مى‏كند مثل كسى كه فصاحت را از شخص آموخته ، و بعد با وى در فصاحت به مقابله برخيزد .