نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
371 امام ( ع ) فرمود : اِزْهَدْ فِي اَلدُّنْيَا يُبَصِّرْكَ اَللَّهُ عَوْرَاتِهَا وَ لاَ تَغْفُلْ فَلَسْتَ بِمَغْفُولٍ عَنْكَ « در دنيا پارسا باش ، تا خداوند تو را به زشتيهاى آن آگاه سازد ، و بى‏خبر مباش كه از تو بى‏خبر نيستند . » چون علاقه به دنيا باعث پوشيده ماندن معايب آن از نظر دلبستگان به آن [ 739 ] است ، همان طورى كه گفته‏اند : محبّت به چيزى [ انسان را ] كور و كر مى‏سازد [ 95 ] . دشمنى با دنيا و پارسايى در آن باعث از بين بردن آن پوشش و ظاهر كردن عيبها و زشتيهايى است كه زير پوشش بوده است . بنابر اين امام ( ع ) به خاطر همان نتيجه قابل احتراز ، دستور به پارسايى در دنيا داده است آنگاه از غفلت در دنيا از ماوراى اين دنيا به وسيله قياس مضمرى بر حذر داشته است كه صغراى آن جمله فلست بمغفول عنك ، بوده و كبراى مقدر نيز چنين است : و هر چه كه غير مغفول عنه باشد ، شايسته نيست كه از هدف آن غفلت شود .