نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
358 امام ( ع ) فرمود : لاَ تَأْمَنَنَّ عَلَى خَيْرِ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ عَذَابَ اَللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى فَلا يَأْمَنُ مَكْرَ اَللَّهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْخاسِرُونَ 5 11 7 : 99 وَ لاَ تَيْأَسَنَّ لِشَرِّ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ مِنْ رَوْحِ اَللَّهِ لِقَوْلِهِ تَعَالَى إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اَللَّهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْكافِرُونَ 15 23 12 : 87 « بر بهترين اين امّت از عذاب خدا ايمن مباش به دليل قول خداى تعالى فَلا يَأمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إلاّ القَوْمُ الخاسِرُونَ [ 93 ] و بر بدترين اين امّت از رحمت خدا نااميد مشو به دليل گفته خداى متعال : انَّه لا يَيْأسُ مِنْ رَوْحِ اللَّه إلاّ القَوْمُ الْكافِرُونَ [ 94 ] . امام ( ع ) شنونده را با استدلال به عموميّت اين دو آيه به اين دو خصلت موعظه و ادب كرده است ، كلمه مكر استعاره براى مهلت دادن خدا و پس از آن گرفتن و عذاب كردن خدا در صورت مكر و فريب است و مقصود واضح است .