نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
332 امام ( ع ) فرمود : عِنْدَ تَنَاهِي اَلشِّدَّةِ تَكُونُ اَلْفَرْجَةُ وَ عِنْدَ تَضَايُقِ حَلَقِ اَلْبَلاَءِ يَكُونُ اَلرَّخَاءُ « به هنگام نهايت سختى گشايش و در وقت تنگناى حلقه گرفتارى ، آسايش فرا مى‏رسد » . [ 703 ] پايان سختى مستلزم نجات از آن است و مقصود از فرج و گشايش همان است و همچنين تنگناى حلقه گرفتارى ، وقت زارى خالصانه در پيشگاه خدا و اميد راستين به اوست ، كه زمينه براى گشايش و نجات از تنگناست . كلمه : « حلق » را براى دشواريهايى كه انسان را احاطه كرده و چاره‏اى از آنها ندارد ، به خاطر شباهت به حلقه كمربند و تنگ چهارپايان استعاره آورده است .