نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
312 امام ( ع ) فرمود : إِنَّ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ فَرَضَ فِي أَمْوَالِ اَلْأَغْنِيَاءِ أَقْوَاتَ اَلْفُقَرَاءِ فَمَا جَاعَ فَقِيرٌ إِلاَّ بِمَا مُتِّعَ بِهِ غَنِيٌّ وَ اَللَّهُ تَعَالَى سَائِلُهُمْ عَنْ ذَلِكَ « خداوند سبحان در ثروت ثروتمندان روزى تنگدستان را واجب كرده است . پس هيچ تنگدستى گرسنه نماند مگر آن كه توانگرى حق او را نداده باشد . و خداوند تعالى از اين كار مؤاخذه خواهد كرد . » مقصود امام ( ع ) از اين واجب ، زكات است ، بديهى است كه گرسنگى فقير ، بدان جهت است كه توانگر جلو روزى و يا آنچه را كه وسيله روزى اوست [ 687 ] بازگرفته است . و امام ( ع ) با عبارت : و اللّه سائلهم ( خدا مؤاخذه خواهد كرد ) ، توانگران را بيم داده است ، و اين جمله مقدمه صغرا براى قياس مضمرى است كه كبراى مقدّر آن چنين است : و هر كس كه مورد بازخواست خداست ، سزاوار است كه از مؤاخذه او بر حذر باشد