نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
310 امام ( ع ) فرمود : اَلْعُمُرُ اَلَّذِي أَعْذَرَ اَللَّهُ فِيهِ إِلَى اِبْنِ آدَمَ سِتُّونَ سَنَةً « عمرى كه خداوند بهانه فرزند آدم را در آن مى‏پذيرد ، همان شصت سال است » . اعذر اليه : بهانه او را پذيرفت ، اعذار اللّه اليه يعنى : او را تا مدّت معيّن كه امكان كسب توشه را براى روز قيامت است ، مهلت داده است ، زيرا پس از شصت سال ، قواى نفسانى و جسمانى كاسته مى‏شود ، و ناتوان از عمل مى‏شود . [ 686 ] پس هر كس به آن حد از عمر برسد و كوتاهى كند جاى سرزنش دارد و بهانه‏اى در پيشگاه خداوند ندارد .