نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
286 امام ( ع ) فرمود : مَا اَلْمُبْتَلَى اَلَّذِي قَدِ اِشْتَدَّ بِهِ اَلْبَلاَءُ بِأَحْوَجَ إِلَى اَلدُّعَاءِ مِنَ اَلْمُعَافَى اَلَّذِي لاَ يَأْمَنُ اَلْبَلاَءَ « آن گرفتارى كه دچار درد شديد است ، به دعا نيازمندتر از آن تندرستى نيست كه از گرفتارى در امان نمى‏باشد . » يعنى : اين هر دو به دعا نيازمندند ، آن يكى براى نجات از گرفتارى و اين يكى براى دوام عافيتش و ايمن شدن از رسيدن بلا . و اين سخن تشويق اهل عافيت به دعا و درخواست از خداست ، تا خداوند به آنان توجّه كند و لطفش درباره آنان پايدار باشد .