نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
282 امام ( ع ) فرمود : مَنْ بَالَغَ فِي اَلْخُصُومَةِ أَثِمَ وَ مَنْ قَصَّرَ فِيهَا ظُلِمَ وَ لاَ يَسْتَطِيعُ أَنْ يَتَّقِيَ اَللَّهَ مَنْ خَاصَمَ « هر كس در دشمنى پافشارى كند گنهكار است و هر كس كوتاه بيايد ، ستمكش است و هر كه با ديگران در ستيز باشد ، نمى‏تواند پرهيزگار باشد . » امام ( ع ) از دو طرف زياده روى و كوتاهى در كشمكش و ستيز ، به دليل پيامد زياده روى يعنى جور و گناه ، و پيامد كوتاه آمدن ، يعنى ستم پذيرى ، بر حذر داشته است . و بر اين مطلب كه در حدّ اعتدال ماندن كار دشوارى است با اين جمله اشاره فرموده است : و لا يستطيع . . . كه خود زنهارى است نسبت به اصل دشمنى و ستيز ، براى آن كه دشمنى ، ممكن است باعث صفات ناپسند ديگرى گردد .