نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
274 امام ( ع ) فرمود : لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اَللَّهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ لَكَانَ يَجِبُ أَلاَّ يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ « [ حتى ] اگر خداوند در برابر نافرمانى خود ، وعده عذاب نداده بود ، براى سپاس از نعمتهايش واجب بود نافرمانى نكنند » . چون شكر نعمت ، در گفتار و رفتار مطابق هم ، عقلا واجب است ، ترك معصيت هم كه ملازم با طاعت واجبه است ، آن هم واجب مى‏شود ، زيرا لازم واجب نيز واجب است . و مقتضاى اين سخن آن است كه اگر خداوند در برابر نافرمانى خود وعده عذاب نداده بود باز هم ترك معصيت به خاطر شكر نعمت واجب بود ، تا چه رسد كه وعده عذاب هم براى نافرمانى داده است ، بنابر اين به طريق اولى بايد ترك معصيت كرد .