نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
241 امام ( ع ) فرمود : اَلْحِدَّةُ ضَرْبٌ مِنَ اَلْجُنُونِ لِأَنَّ صَاحِبَهَا يَنْدَمُ فَإِنْ لَمْ يَنْدَمْ فَجُنُونُهُ مُسْتَحْكِمٌ « تند خويى نوعى از ديوانگى است ، زيرا تندخو ، پشيمان مى‏شود ، و اگر پشيمان نشود ديوانگى‏اش استوار است » . چون ديوانگى حالت مخصوصى است كه به دليل انحراف قواى نفسانى [ 627 ] از پذيرش سيطره عقل ، به يكى از دو جهت افراط يا تفريط در انسان پيدا مى‏شود ، تندخويى انحراف قوّه غضب از نگهدارى عقل مطابق قانون عدل الهى به سمت افراط ، و بخشى از ديوانگى خواهد بود ، و تندخويى با بازگشت در حال خشم به فرمان خرد از بين مى‏رود .