متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
239 امام ( ع ) فرمود :
أَحْلِفُوا اَلظَّالِمَ إِذَا أَرَدْتُمْ يَمِينَهُ بِأَنَّهُ بَرِيءٌ مِنْ حَوْلِ اَللَّهِ وَ قُوَّتِهِ فَإِنَّهُ إِذَا حَلَفَ بِهَا كَاذِباً عُوجِلَ اَلْعُقُوبَةَ وَ إِذَا حَلَفَ بِاللَّهِ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ لَمْ يُعَاجَلْ لِأَنَّهُ قَدْ وَحَّدَ اَللَّهَ تَعَالَى « ستمگر را هرگاه بخواهيد سوگند خورد ، سوگند دهيد به اين كه از نيرو و توانايى خدا بيزار است ، زيرا اگر به اين سخن ، سوگند دروغ بخورد ، زود به كيفر مىرسد ، و اگر سوگند ياد كند به خدايى كه جز او خدايى نيست در مجازاتش عجله نمىتوان كرد ، زيرا خداوند را به يگانگى ياد كرده است . » گاهى نظر مجتهد بر اين قرار مىگيرد كه بر سوگند همانند آنچه كه امام ( ع ) فرموده پافشارى كنند تا شخص دروغگو از سوگند خوددارى كند و حق ادا شود ، توضيح آن كه شخص دروغگو با علم به ستمكارى خود و تصوّر اين كه خدا را باور دارد ، و اين باور ، با كارى كه به خاطر آن قسم خورده هماهنگ است ،
تحت تأثير اين عبارت قرار مىگيرد ، و بر خلاف سوگند معمولى ، آمادگى براى سرعت مجازات پيدا مىكند .
آوردهاند كه سخنچينى نزد منصور ، از امام صادق ( ع ) سخنچينى كرد ،
[ 70 ] در آغاز شرح ، شارح با عبارت : « ذكر منها تسع عشرة فريضة » مطلب را آغاز كرد ، در صورتى كه به بيست مورد اشاره كرده است و شماره ( 8 ) را مكرر آورده است ، بنابر اين بهتر آن بود كه از اوّل به جاى عبارت فوق . . . عشرين فريضه مىآورد م .
[ 626 ]
منصور ، امام ( ع ) را احضار كرد و گفت : فلانى از تو چنين و چنان مىگويد . امام صادق ( ع ) فرمود : اين سخنان از من نيست . امّا سخنچين ، انكار كرد و گفت :
خير از اوست . امام صادق ( ع ) او را قسم داد بر اين كه ، اگر دروغ بگويد ، از نيرو و توان خدا بيزار است ، سخنچين قسم خورد ، و هنوز كلامش تمام نشده بود كه بدنش فلج گشت و پايش مثل يك تكه گوشت شد كه روى زمين كشيده مىشد ،
به اين ترتيب امام صادق ( ع ) از دست او خلاص شد .