نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
232 امام ( ع ) فرمود : اِحْذَرُوا نِفَارَ اَلنِّعَمِ فَمَا كُلُّ شَارِدٍ بِمَرْدُودٍ « از دورى نعمتها بترسيد ، كه هر چه از دست رفت دوباره برنمى‏گردد » . [ 67 ] سوره ابراهيم ( 14 ) آيه ( 7 ) يعنى : اگر سپاسگزارى كنيد نعمت را بر شما افزون كنم . . . [ 618 ] كلمه نفار ( دور شدن ) ، و شرود ( گريختن ) را استعاره براى از بين رفتن نعمت آورده است از نظر تشبيه نعمتها به چهارپايان ، و نسبت به زوال نعمت هشدار داده است تا وادار كند كه با شكر نعمت آن را حفظ كنيم ، و بر ضرورت اين هشدار با اين عبارت : « فما كل . . . » توجّه داده است كه خود مقدمه صغرا براى قياس مضمرى است كه در اصل چنين بوده است : آن كه گريخت ممكن است باز نگردد ، و كبراى آن نيز در اصل چنين است : و هر چه امكان بازگشت نداشت ، دور ساختنش روانيست .