نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
[ 610 ] 219 امام ( ع ) به فرزندش امام حسن فرمود : لاَ تَدْعُوَنَّ إِلَى مُبَارَزَةٍ وَ إِنْ دُعِيتَ إِلَيْهَا فَأَجِبْ فَإِنَّ اَلدَّاعِيَ إِلَيْهَا بَاغٍ وَ اَلْبَاغِيَ مَصْرُوعٌ « نبايد ستيزه‏جو باشى ، امّا اگر تو را به ستيز خواندند [ كوتاه نيا ] بپذير ، زيرا ستيزه‏جو ، ستمكار ، و ستمكار مغلوب است » . امام ( ع ) از ستيزه‏جويى به وسيله يك قياس كامل از شكل اوّل ، برحذر داشته است ، كه عبارت از جملات : فانّ الدّاعى . . . مصروع است . توضيح مطلب آن كه دعوت به مبارزه و ستيز پا از دايره فضيلت شجاعت به طرف افراط يعنى بى‏باكى نهادن است كه خود ستم و تجاوز مى‏باشد ، چون خروج از حدّ وسط در قوه غضب است ، و اما اين كه ستمگر مغلوب و زمين خورده است ، چون در اكثر اوقات ، به خاطر ستمكارى‏اش چنين زمينه‏اى را دارد ، زيرا در طبيعت ، مكافات و مجازات امرى اجتناب ناپذير است .