نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
216 امام ( ع ) فرمود : شَارِكُوا اَلَّذِي قَدْ أَقْبَلَ عَلَيْهِ اَلرِّزْقُ فَإِنَّهُ أَخْلَقُ لِلْغِنَى وَ أَجْدَرُ بِإِقْبَالِ اَلْحَظِّ اخلق و أجدر : سزاوارتر است . « با كسى كه روزى به او روآورده است ، شريك شويد ، زيرا او براى توانگرى شايسته‏تر و براى فراهم آوردن سود ، مناسبتر است » . چون روآوردن روزى به فراهم آمدن اسباب براى كسى كه روزى‏اش زياد گرديده ، بستگى دارد . شركت با وى موجب برخوردارى از بخت شريك و روآوردن روزى با شركت وى است ، امام ( ع ) به وسيله قياس مضمرى بر اين عمل وادار كرده است كه مقدمه صغرايش : فانّه . . . است و ضمير در انّه به مصدر ( مشاركت ) كه از شاركوا استفاده مى‏شود ، برمى‏گردد ، و مقدّمه كبراى آن چنين است : و هر چه چنين باشد انجامش سودمند است . [ 61 ] سوره نحل ( 16 ) آيه ( 97 ) يعنى : بنده نيكوكار را زندگى پاك و نيكو دهيم .