نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
208 امام ( ع ) فرمود : مَنْ كَسَاهُ اَلْحَيَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ يَرَ اَلنَّاسُ عَيْبَهُ « هر كه شرم بر او جامه‏اى بپوشاند ، ديگران عيبش را نبينند » . كلمه ثوب را استعاره براى شرمى كه فراگير انسان است ، آورده ، و با استعمال كسوة استعاره ترشيحى به كار برده است . مقصود آن است كه فضيلت حياء باعث ترك عيبها و ديده نشدن عيب در شخص دارنده اين فضيلت مى‏شود و يا اين كه اگر [ شخص با حيا ] مرتكب يكى از صفات ناپسندى شود كه آن را عيب مى‏داند ، نهايت پرده پوشى را نموده و تلاش مى‏كند تا آن را پنهان دارد ، به اين گمان كه مردم آن را نمى‏بينند .