نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
194 امام ( ع ) فرمود : لَتَعْطِفَنَّ اَلدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ اَلضَّرُوسِ عَلَى وَلَدِهَا وَ تَلاَ عَقِيبَ ذَلِكَ وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى اَلَّذِينَ اُسْتُضْعِفُوا فِي اَلْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ اَلْوارِثِينَ 1 15 28 : 5 « دنيا به سوى ما بازگردد و مهربانى كند ، همچون شترى بدخو و گازگير كه به بچه‏اش باز مى‏گردد » . و به دنبال اين سخن آيه مباركه را تلاوت كرد : وَ نُريدُ اَنْ نَمُنُّ عَلَى الَّذينَ [ 592 ] اسْتُضْعِفُوا فِى الاَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمُ أئمّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الوارِثينَ . [ 59 ] ضروس به معناى شتر بدخويى است كه شخصى آن را مى‏دوشد گاز مى‏گيرد تا شير براى بچه‏اش بماند و اين كار به خاطر زيادى علاقه به بچه‏اش مى‏باشد . كلمه شماس يعنى تندخويى را به جهت آمادگى دنيا براى منع آن حضرت از خود براى دنيا استعاره آورده است ، به خاطر شباهتى كه دنيا به اسبى دارد كه مانع از سوار شدن بر پشتش مى‏شود . امام ( ع ) روآوردن دنيا را به ايشان و آماده شدن براى استقرار حكومت امام ( ع ) را پس از رنجها و مشقتهاى فراوان به مهربانى شتر گازگيرنده بر بچه‏اش تشبيه مى‏كند . وجه شبه زيادى مهر و علاقه‏مندى است . و استشهاد به آيه هم كه روشن است .