نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
[ 590 ] 192 امام ( ع ) فرمود : إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلاَّ وَ أَوْشَكَ أَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ « اگر شكيبا نيستى خود را به شكيبايى وادار كن زيرا كم اتفاق مى‏افتد كه كسى به گروهى خود را شبيه سازد و از آنها نشود » . امام ( ع ) به آموختن اين فضيلت امر كرده است ، زيرا مقدمات كمالات پسنديده اخلاقى حالتهاى اكتسابى از راه آموزش است ، و در مورد آموختن اين فضيلت امام ( ع ) به وسيله قياس مضمرى وادار كرده است كه مقدمه صغراى آن عبارت : فانّه قلّ . . . و ضمير در انّه ضمير شأن است ، و كبراى مقدّر آن نيز چنين است : و هر كه اميدوار باشد كه با آموزش بردبارى از بردباران شود ، پس بايد آن را بياموزد .