متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
172 امام ( ع ) فرمود :
لِلظَّالِمِ اَلْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ « فرداى قيامت شخص ستمگر انگشت ندامت به دندان گزد » . امام ( ع ) با كلمه « البادى » يعنى كسى كه آشكارا كارى كند ، احتراز كرده
[ 577 ]
است از كسى كه ستم را با ستمكارى كيفر دهد و « غد » را كنايه از روز قيامت آورده است ، و گزيدن دست را كنايه از پشيمانى در اثر كوتاهى در برابر امر خداوند ، چنان كه در آيه مباركه آمده است : وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظّالِمُ عَلى يَديهِ [ 55 ] . و هدف امام ( ع ) دور داشتن از ستمكارى است .