نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
169 امام ( ع ) فرمود : مَا اِخْتَلَفَتْ دَعْوَتَانِ إِلاَّ كَانَتْ إِحْدَاهُمَا ضَلاَلَةً « دو دعوت با يكديگر مخالف نمى‏افتند مگر يكى از آن دو ، [ دعوت به ] گمراهى باشد » . اختلاف واقعى تنها بين دو نقيض است . و چون دعوت يا به حق است كه همان رفتن به راه خداست و يا دعوت به غير حقّ است . چون به هر راهى جز راه حق دعوت كنند گمراهى از راه حق و انحراف از راه خداست ، ناگزير دو دعوت اختلاف نخواهند داشت ، مگر اين كه يكى از آنها به راه حق و ديگرى به راه گمراهى رفته و يا باعث گمراهى باشد ، و اين دليل بر بطلان اين عقيده است كه هر مجتهدى به حق است [ 54 ] . امّا عقيده‏اى كه از امام ( ع ) نقل شده و به ما رسيده است آن است كه حق يكى است و در يك طرف است ، و آن كه به حقّ رسيده و بر حق است يك طرف است .