نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
152 امام ( ع ) فرمود : لاَ يُعَابُ اَلْمَرْءُ بِتَأْخِيرِ حَقِّهِ إِنَّمَا يُعَابُ مَنْ أَخَذَ مَا لَيْسَ لَهُ « هر كس درباره حق خود كوتاهى كند قابل سرزنش نيست ، آن كسى سزاوار سرزنش است كه حق ديگران را غصب كند » . [ 53 ] بعضى از شرّاح مثل ابن ابى الحديد به جاى « عبده » عبّده ، به تشديد ضبط كرده‏اند كه در معنى مناسبتر است ، يعنى كسى كه چنين رفتارى بدون چشم‏داشت بكند ، طرفرا بنده خود ساخته است . م . [ 567 ] گاهى گرفتن حق براى صاحب حق ، واجب است و گاهى مستحب ، و كمترين مرحله‏اش مباح است كه در كار مباح حرجى نيست . اما حق ديگران را گرفتن ظلم است و آن از زشت‏ترين صفات پستى است كه شخص مرتكب درخور سرزنش است .