نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
146 امام ( ع ) فرمود : مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ اَلتُّهَمَةِ فَلاَ يَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ اَلظَّنَّ « كسى كه خود را در معرض اتهام و بدگمانى قرار دهد نبايد آن كس را كه به او گمان بد برد ، سرزنش كند » . زيرا او خود باعث شده تا به او گمان بد برند . و سرزنش به كسى كه گمان بد به وى برده است معنى ندارد ، زيرا بدگمانى او مستند به قرينه‏اى است كه زمينه به وجود آمدن چنين گمانى است .