نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
117 امام ( ع ) فرمود : مَنْ قَصَّرَ فِي اَلْعَمَلِ اُبْتُلِيَ بِالْهَمِّ وَ لاَ حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِيبٌ « هر كس در انجام كار [ خدا ] كوتاهى كند ، دچار غم و اندوه شود . و خدا به كسى كه در مال و جانش بهره‏اى براى او نباشد نياز ندارد » . كسى كه در عمل براى خدا كوتاهى مى‏كند ، بيشتر اوقات در عمل دنيا سرگرم است و بيشتر در پى دنيا و گردآورى مال دنياست ، در صورتى كه هر چه از ثروت دنيا برخوردار باشد ، اولا به همان اندازه گرفتار غم و اندوه گردآورى دنياست ، و ثانيا در نگهدارى و بيم از دست رفتن آنها مضطرب است . عبارت مشهورى است : از دنيا هر چه مى‏خواهى به دست آر ، و از غم و اندوه آن دو برابر نصيب ببر . پس امام ( ع ) انسان را از كوتاهى در اعمال چه بدنى و چه مالى برحذر داشته است با اين عبارت : و لا حاجة للّه . . . و نياز نداشتن خدا به فرد كوتاهى كننده ، كنايه از بى‏توجهى و به چشم رحمت به او نگاه نكردن است چون او قابليت آن را ندارد .