نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
110 امام ( ع ) فرمود : مَثَلُ اَلدُّنْيَا كَمَثَلِ اَلْحَيَّةِ لَيِّنٌ مَسُّهَا وَ اَلسَّمُّ اَلنَّاقِعُ فِي جَوْفِهَا يَهْوِي إِلَيْهَا اَلْغِرُّ اَلْجَاهِلُ وَ يَحْذَرُهَا ذُو اَللُّبِّ اَلْعَاقِلُ « مثل دنيا مثل آن مارى است كه هنگام دست كشيدن نرم ، ولى زهر درون آن كشنده است ، شخص مغرور نادان به سمت آن ميل مى‏كند ، امّا عاقل دورانديش از آن دورى مى‏جويد » . امام ( ع ) دنيا را همانند مارى دانسته است ، جهت تشبيه ، عبارت : ليّن مسّها . . . است . توضيح آن كه دنيا در نظر بيننده ، طعمه‏اى لذيذ و دسترسى بدان سهل است ، در حالى كه دلبستگى بدان و دستيازى بر آن باعث بدبختى اخروى و عذاب دردناك است ، بنابر اين شخص ناآگاه از سرانجام بد آن به طرف آن مى‏رود ، و شخص خردمند آگاه از حال دنيا از آن دورى مى‏كند ، از آنجا كه دست [ 516 ] ماليدن بر مار ملايم و جلوه آن نيكوست ، نادان آن را النگويى از طلا و نقره تصور مى‏كند و به دليل ناآگاهى از زهر درون مار ، به سمت او مى‏رود ، ولى آن كه مار را مى‏شناسد از آن دورى مى‏جويد .