نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
106 به على ( ع ) عرض شد ، يا اميرالمؤمنين ، خود را چگونه مى‏بينى ؟ آن گرامى فرمود : كَيْفَ يَكُونُ حَالُ مَنْ يَفْنَى بِبَقَائِهِ وَ يَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ يُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ « چگونه است حال كسى كه با هستى خود ، رو به نيستى است ، و با تندرستى‏اش بيمار مى‏شود ، و سرانجام ، مرگ در پناهگاهش فرا مى‏رسد . » امام ( ع ) از شرح حال خود به روش پند و شكوه پاسخ داده است . و چون بقا ، عبارت است از ادامه مدّت هستى ، و ادامه زمان و پياپى آمدن اجزاى زمان باعث نزديك شدن مرگ است ، بنابر اين ، بقاى انسان باعث فناى اوست ، و هم‏چنين ، چون از پيامدهاى تندرستى ، بيمارى است ، از اين‏رو ، صحّت و سلامتى در حقيقت باعث بيمارى اوست ، و اما اين كه امام ( ع ) فرموده است ، مرگ در پناهگاه فرا مى‏رسد ، گويا اين چنين است كه مأمن در اينجا مصدر ميمى است ، و مقصود آن است كه بر انسان ، چيزهايى از قبيل مردن و ترس و بيمهاى آخرت كه برايش ناخوش آيند هستند نازل مى‏گردند ، در حالى كه او راحت و دلبسته به دنياست و از آنچه پس از دنيا ناگزير بايد ببيند غافل مى‏باشد . و احتمال دارد كه مقصود از مأمن اسم مكان و محل آرامش يعنى دنيا باشد ، معناى اين كه در پناهگاهش فرا مى‏رسد ، آن است كه دردها و گرفتاريهايى كه به او مى‏رسد ، از حالات و كارهاى همان دنياست كه محل امنى براى او بوده ، و [ 513 ] عوارض و پيشامدهايى كه بر او عارض مى‏شوند از همان محل امن است و از حالت امنيت و راحتى اوست ، بطورى كه اجتناب و گريز از آن امكان ندارد .