نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
102 امام ( ع ) فرمود : لاَ يُقِيمُ أَمْرَ اَللَّهِ سُبْحَانَهُ إِلاَّ مَنْ لاَ يُصَانِعُ وَ لاَ يُضَارِعُ وَ لاَ يَتَّبِعُ اَلْمَطَامِعَ مصانقه : وسيله رشوه و امثال آن ، سازش كردن مضارعة : مصدر باب مفاعله از ماده ضرع يعنى ذلت و خوارى ، گويا دو نفر كه هر يك نسبت به ديگرى كوچكى مى‏كنند « فرمان خدا را اجرا نمى‏كند مگر كسى كه اهل مدارا و سازش نيست ، و فرومايگى ننمايد و به دنبال طمع نرود » . بديهى است كه سازش با ديگرى باعث جستن رضاى اوست و اين عمل مانع از اجراى حدود و دستور الهى درباره او مى‏گردد . و همچنين فرومايگى و چشم طمع داشتن به ديگران ، هر دو باعث خوددارى از پرداختن به دستورها و حدود الهى است كه بر او دشوار مى‏نمايد .