نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
91 امام ( ع ) را گروهى رودررو ستايش كردند آن بزرگوار فرمود : اَللَّهُمَّ إِنَّكَ أَعْلَمُ بِي مِنْ نَفْسِي وَ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْهُمْ اَللَّهُمَّ اِجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اِغْفِرْ لَنَا مَا لاَ يَعْلَمُونَ « خدايا نسبت به من از من داناترى و من به خودم از آنان آگاهترم ، خدايا ما را بهتر از آنچه ديگران گمان مى‏برند ، قرار بده ، و آنچه را كه درباره ما نمى‏دانند ناديده بگير و بيامرز . » با اين سخن ، امام ( ع ) نفس خود را در برابر ستايشى كه موجب خودپسندى مى‏گردد ، شكسته و بعد از خداوند درخواست كرده تا درجه نيكى او را بالاتر از آنچه ديگران درباره او گمان دارند قرار دهد ، و عيبهاى او را كه از آن ناآگاهند ، بيامرزد . اگر كسى اشكال كند كه امام ( ع ) معصوم از گناه است ، چگونه از او گناهى سر مى‏زند تا طلب آمرزش كند ؟ در پاسخ مى‏گوييم : قبلا بيان كرديم كه عيب و نقص امثال آن حضرت و آنچه را كه درباره امثال او گناه مى‏نامند ، از باب ترك اولى است نه از گناهان معمولى كه معصوم و مبرّا از آنهاست .