متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
46 امام ( ع ) فرمود :
اَلسَّخَاءُ مَا كَانَ اِبْتِدَاءً فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَحَيَاءٌ وَ تَذَمُّمٌ تذمّم : خوددارى از نكوهش سخاء : ملكه بذل مال به كسى كه مستحق است به مقدارى كه شايسته است ، آن هم بدون مقدمه و از روى ميل قلبى و با رعايت برابرى به كسى كه نيازمند آن است . « سخاوت و بخشندگى آن است كه بىدرخواست انجام گيرد ، زيرا آنچه به خاطر درخواست باشد ، از روى شرم و فرار از نكوهش است » . با اين تعريف روشن شد ، آنچه كه از روى درخواست ، بخشش شود ،
[ 457 ]
سخاوت نيست و امام ( ع ) براى اثبات اين مطلب دو دليل ذكر كرده است :
1 شرم از درخواست كننده و يا از مردم ، شخص را به بخشش وامىدارد .
2 رهايى از نكوهش درخواست كننده ، كه سماجت مىكند و او را بخيل مىخواند و نظير اينها .