نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
25 امام ( ع ) فرمود : اَلْحَذَرَ اَلْحَذَرَ فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ حَتَّى كَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ و هو ظاهر « زنهار ، به خدا سوگند ، آن چنان پنهان داشته كه گويى آمرزيده است » . امام ( ع ) بدين وسيله انسان را از خشم الهى به سبب نافرمانى از او برحذر داشته است ، به خاطر سهل‏انگارى و پوشيده داشتن گناه خود تا بدانجا كه گويى [ 429 ] آمرزيده است . عبارت : فو اللّه . . . مقدمه صغرا براى قياس مضمرى است كه كبراى مقدّر آن چنين است : هر كس تا بدان حدّ گناه بنده‏اش را پوشيده دارد ، لازم است كه بنده از خشم او برحذر بوده و از نافرمانى‏اش بپرهيزد و رو به اطاعت او آورد كه هدف از لطف او نسبت به پوشيده داشتن گناه همين است كه بنده برگردد .