نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
24 امام ( ع ) فرمود : إِذَا كُنْتَ فِي إِدْبَارٍ وَ اَلْمَوْتُ فِي إِقْبَالٍ فَمَا أَسْرَعَ اَلْمُلْتَقَى « وقتى كه تو پشت به دنيا مى‏كنى و مرگ رو به تو مى‏آورد ، پس چه زود با هم روبرو مى‏شويد » . اين سخن در مورد دعوت به فرا رسيدن مرگ و آمادگى براى ملاقات با مرگ و دنياى پس از مرگ ، به وسيله انجام اعمال شايسته مى‏باشد . پشت كردن و روآوردن ، امور اعتبارى‏اند ، زيرا انسان به اعتبار لحظات مدت عمرش لحظه به لحظه در حال پشت كردن به دنيا است ، و با اين حساب ، به همان نسبت كه عمرش سپرى مى‏شود ، مرگ به او نزديك مى‏شود و با در نظر گرفتن هر دو جهت ، تلاقى به سرعت انجام مى‏گيرد ، و زود به هم مى‏رسند . كلمه : ملتقى مصدر ميمى است .