نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
15 امام ( ع ) فرمود : أَقِيلُوا ذَوِي اَلْمُرُوءَاتِ عَثَرَاتِهِمْ فَمَا يَعْثُرُ مِنْهُمْ عَاثِرٌ إِلاَّ وَ يَدُ اَللَّهِ بِيَدِهِ يَرْفَعُهُ « از لغزشهاى افراد جوانمرد ، چشم‏پوشى كنيد ، كه كسى از ايشان نمى‏لغزد مگر آن كه دست خدا به دست اوست و او را بلند مى‏كند » . امام ( ع ) با يادآورى اين مطلب كه دست خدا به دست جوانمردان است و [ 422 ] آنان را بلند مى‏كند ، در مورد ، گذشت از لغزشهاى جوانمردان ، كه به ندرت لغزش از آنها سر مى‏زند ، تشويق كرده است مانند داد و ستد آنان كه ممكن است پشيمان شوند . كلمه : « عثرات » را براى خطايى كه از روى بى‏توجّهى از آنان سرزند ، و لفظ « يد » را براى عنايت و قدرت خداوندى ، استعاره آورده است . و اينكه دست خدا به دست آنهاست و آنان را بلند مى‏كند ، كنايه از وابستگيهاى آنان به خدا و جبران حال ايشان است ، توضيح آن كه جوانمردى ، فضيلت بزرگى است كه باعث جلب توجّه مردم و ميل قلبى و كمك آنان مى‏گردد ، بدين ترتيب ، خطاكار جوانمرد ، براى عنايت خدا ، و هم چنين به پاخواستن و جبران لغزش خود ، آمادگى پيدا مى‏كند .