متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
5 در سخنى از امام است :
إِنَّ اَلْإِيمَانَ يَبْدُو لُمْظَةً فِي اَلْقَلْبِ كُلَّمَا اِزْدَادَ اَلْإِيمَانُ اِزْدَادَتِ اَللُّمْظَةُ « ايمان در دل همچون نقطه سفيدى پديد آيد ، هر چه ايمان بيشتر شود آن نقطه بزرگتر گردد » . لمظة : نقطهاى از سفيدى يا چيزى مانند آن است و از همين ريشه است كه مىگويند :
[ 74 ] تا اينجا ظاهرا شرح سيّد رضى رحمة اللّه عليه است ، همان طورى كه از گفتار شارح نيز چنين بر مىآيد ، و امّا از اينجا ببعد ، سخن شارح است م .
[ 635 ]
فرس المظ ، وقتى كه در لب پايين اسب خال سفيدى باشد [ 75 ] .
مقصود امام ( ع ) آن است كه ايمان يعنى باور داشتن وجود آفريدگار كه در آغاز به صورت يك حالتى از نفس است ، بعد به وسيله دلايل و اعمال شايسته استوارتر مىگردد تا آنجا كه به صورت ملكه كامل در مىآيد . كلمه لمظة استعاره براى آن نور ايمانى است كه نخستين بار در نفس پديد مىآيد از باب تشبيه به نقطه سفيدى و ذرهاى از نور خورشيد ، و نصب لمظة به دليل تميز بودن آن است ،
جحفلة ، براى اسب همان است كه در انسان شفة ( لب ) گفته مىشود .