نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
342 امام ( ع ) فرمود : إِذَا كَانَتْ لَكَ إِلَى اَللَّهِ سُبْحَانَهُ حَاجَةٌ فَابْدَأْ بِمَسْأَلَةِ اَلصَّلاَةِ عَلَى رَسُولِهِ ص ثُمَّ سَلْ حَاجَتَكَ فَإِنَّ اَللَّهَ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ يُسْأَلَ حَاجَتَيْنِ فَيَقْضِيَ إِحْدَاهُمَا وَ يَمْنَعَ اَلْأُخْرَى « هر گاه از خداوند حاجتى داشتى ، پس درخواست خود را با درود بر [ 709 ] پيامبرش كه سلام و درود خدا بر او و خاندان او باد ، آغاز كن ، زيرا خداوند بخشنده‏تر از آن است كه دو حاجت از او درخواست شود و او يكى از آنها را روا سازد ، و ديگرى روا نسازد » . امام ( ع ) دستور فرموده است ، كه درخواست درود بر پيامبر ( ص ) را بر درخواست حاجت مقدم ، بدارند ، تا آمادگى براى آن پيدا شود ، و با عبارت : « فانّ اللّه سبحانه . . . » بر اين مطلب ترغيب فرموده است ، يعنى : اين كه درخواست اوّل به اتّفاق اقوال از طرف خدا بر آورده است ، پس سزاوار كرم اوست كه دومين درخواست را نيز برآورد ، و اين جمله مقدمه صغرا براى قياس مضمرى است كه كبراى مقدّرش چنين است : و هر كس كريمتر از اينها باشد پس سزاوار است كه از او دو درخواست شود تا او هر دو را برآورد .