متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
141 امام ( ع ) فرمود :
اَلرَّاضِي بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِيهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ اَلْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ اَلرِّضَا بِهِ « كسى كه به عمل گروهى راضى باشد چنان است كه گويى با ايشان در انجام آن كار همراه بوده است و بر هر كسى كه انجام دهنده كار نادرست مىباشد ،
دو گناه است يكى گناه انجام دادن آن كار ، ديگرى گناه راضى بودن به آن . » وجه شبه شركت داشتن با آنان در خشنودى به آن عمل لازمهاش علاقمندى و ميل قلبى به آن كار و رابطه آن كار با طبع اوست ، امام ( ع ) از ورود در كار نادرست به دليل گناهانى كه در پى دارد ، برحذر داشته است : گناه انجام كار ، روشن است و اما گناه رضايت به كار ، از آنرو كه خشنودى به كار نادرست نتيجه علاقمندى به آن است پس چنين علاقهاى خود ، ناپسند و گناه است .