نهج البلاغه |

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
98 امام ( ع ) فرمود : لاَ يَتْرُكُ اَلنَّاسُ شَيْئاً مِنْ أَمْرِ دِينِهِمْ لاِسْتِصْلاَحِ دُنْيَاهُمْ إِلاَّ فَتَحَ اَللَّهُ عَلَيْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ [ 500 ] « مردم چيزى از امر دينشان را به خاطر رونق دنياشان فروگذار نمى‏كنند مگر اين كه خداوند بر آنان درى را مى‏گشايد كه زيانش از آن سود بيشتر است . » چون خواسته‏هاى مردم در دنيا وقتى كه در دنيا خواهى باز شد پايان پذير نيست ، چون هر خواسته‏اى خود زمينه‏اى براى افزون طلبى و زياده جويى دنيا و تحصيل شرايط و لوازم آن مى‏شود و همچنين دورى انسان از خدا به اندازه نزديكى او به دنيا و آرزوهاى دور و دراز در دنياست ، بنابر اين هر كارى كه در آن سود دنيا با همان هدف دنيايى مورد نظر باشد ، وسيله‏اى براى گشايش درى از درهاى جستن و آراستن دنيا است ، و زيانش از اوّلى بيشتر خواهد بود چون فرورفتگى به دنيا بيشتر و دورى از خدا افزونتر مى‏گردد .