محمدبن عبداللّه ملقب به شمس الدین . دولتشاه سمرقندی در طبقه ششم از تذکره خود احوال او را ذیل عنوان «قدوةالفضلاء و اُسوةالشعراء مولانا محمد کاتبی نوراللّه مرقده » چنین نویسد:
هدایت ازلی در شیوه سخن گذاری مساعد طبع فیاض او بوده که از بحر معانی چندین لاًّلی خسروانی از رشحات کلک گوهربار او ترشح یافته ، ذلک فضل اللّه یوتیه من یشاء،
معانی غریبه صید دام او شده و توسن تند نکته دانی طبع شریف او را رام گردیده ، با وجود لطافت طبع و سخن وری مذاق او را جامی از خمخانه عرفان چشانیده اند، بلکه از لای وادی فقر به سرحد یقینش رسانیده ، نام و شهرت دنیا در نظر همتش خسی نمودی و شاعر طامع بنزد او ناکسی بودی ، و شاهد این حال در تجنیسات ده باب بقلم دررنثار رسیده بدین منوال :
ابیات