از نخستین ازمنه حضارت روم مردم به دو دسته تقسیم شدند، نخست طبقه حاکمه که امتیازات خاص داشتند و امور روحانی و سیاسی مختص آنان بود و از خاندانهای اولی روم بودند و پاتریسی نام داشتند. دوم طبقه ای که طبقه حقیر محسوب میشدند و حق مواصلت با طبقه بالاتر نداشتند و حقوق دیگری دارا بودند و آنان را پلب
می نامیدند و شاید این طبقه از اسیران جنگی پدید آمده بود و چون افراد این طبقه محتاج بحمایت بودند از این جهت تحت الحمایه افراد طبقه پاتریسی میشدند و ازین روی بین این دو طبقه رابطه اجتماعی حامی و محمی ، نوعی از ولاء برقرار گردید. سپس عدم تساوی این دو طبقه در حقوق موجب نزاعهای خونین در روم شد تا آنگاه که طبقه پلب ها از طبقه پاتریسی انحصار حقوق مدنی و علی الخصوص سیاسی را منتزع ساخت . وقایع عمده این منازعات از این قرار است : اجتماع ملت به کوه مقدس به سال 493 ق. م . متعاقب تاسیس تریبونهای ملت . قانون مزارعه سپوریوس کاسیوس
(سال 486 ق. م .). قبول مواصلت بی_ن طبقه پاتریسی و پلب ها به پیشنهاد کانوله یوس
به سال 445 ق. م . ورود طبقه پلب در محاکم قضائی و مجلس سنا (409-400 ق. م .).