(1050 - 1143 ه' . ق.) شیخ عبدالغنی بن اسماعیل بن عبدالغنی بن اسماعیل بن احمدبن ابراهیم ، معروف به نابلسی
از شاعران متصوف و مصنفان فراوان اثر دمشق است .
به دمشق ولادت یافت و در دوازده سالگی پدرش درگذشت . پس از تحصیل فقه و اصول و حدیث و معانی و بیان ،
بکار تدریس و تالیف پرداخت و در مباحثی از قبیل تصوف ، سفرنامه ، علوم ادبی ، لغت ، شعر و منطق آثاری از خود به جای گذاشت
، وی حنفی مذهب بود وبه دلالت سیدعبدالرزاق گیلانی بطریقت نقشبندی قادری درآمد و در کتب محی الدین عربی و دیگر کتب صوفیه به تحقیق و مطالعه پرداخت
. مردی کثیرالسفر بود، سفری به بغداد کرد و روزگاری را درآنجا گذرانید و از آن پس در لبنان و قدس و خلیل و مصر و حجاز و طرابلس سیر و سیاحتی کرد و سرانجام به دمشق بازآمد و در صالحیه دمشق مقام کرد
و به سال 1143 ه' . ق. در همانجا درگذشت
. برای اطلاع بیشتر از احوال وآثار وی رجوع شود به دائرةالمعارف اسلام ، سلک الدرر ج 3 ص 30، تاریخ الجبرتی ج 1 ص 154، معجم المطبوعات ص 1832، قاموس الاعلام ج 5 ص 3080 و ریحانةالادب ج 4 ص 139.