لغت نامه دهخدا | فارسی میانه

پارسی میانه یا فارسی میانه ، زبان ایرانی است که در دوره اشکانی و ساسانی در ایران رایج بوده و واسطه زبانهای پارسی باستان و پارسی نو است . میان زبان فارسی میانه که معمولاً آن را پهلوی خوانند و فارسی نو که زبان رایج کنونی است زبان دیگری فاصله نیست . دوره رسمی این زبان نهصد سال است ، یعنی از سال 250 ق . م . با سر کار آمدن نخستین اشک ، سرسلسله اشکانیان که از پارت (خراسان ) برخاست ، تا 651 م . (31 ه' . ق.) که سال کشته شدن یزدگرد سوم آخرین پادشاه دودمان ساسانی است که از فارس بودند. به این مدت باز باید چند قرن دیگر افزود زیرا در قرن سوم و چهارم هجری نیز چند کتاب بسیار گرانبها به زبان پهلوی نوشته شده و امروزاز اسناد خوب و پرمایه این زبان به شمار میرود. ازقرن پنجم و ششم هجری و یا پیش تر هم نوشته هایی به زبان پهلوی به ما رسیده اما سستی و نادرستی آنها گویای ساختگی بودن آن است ... از پهلوی اشکانیان (250 ق . م . تا 224م .) که دوره آن بیش از 470 سال است ، جز نام چند کس و چند نوشته کوتاه سند کتبی نداریم . آنچه امروز از این زبان در دست داریم از روزگار ساسانیان یا از قرون اول هجری است . این آثار عبارتست از سنگنبشته ها و سکه ها و نگین ها و مهرها و ظرفها و کتابها، وگمان نمیرود کمتر از ده هزار لغت غیرمکرر در آنها به کار رفته باشد، و این خود گنجینه گرانبهایی است . (از مقدمه پورداود بر برهان قاطع چ معین صص هفت - نه ). رجوع به پهلوی ، پارسی و فارسی و زبان فارسی شود.