(از یونانی گاگرینا
) فساد عضو با بقای حس و فساد عضو را چون حس برجای نباشد شقاقلوس گویند. (از بحر الجواهر). در کتاب قانون بوعلی آمده : فی الاکلة و فساد العضو و الفرق بین غانغرایا و شقاقلوس ، الکلام فی هذه الاشیاء مناسب من وجه ما للکلام فی الامور التی سلف ذکرها. نقول ان العضو یعرض له الفساد و تعفن بسبب یفسد الروح الحیوانی الذی فیه او مانع ایاه عن الوصول الیه او الجامع للمعنیین و مثل السموم الحارة و الباردةو المضادة بجواهرها للروح الحیوانی مثل الاورام وال
بثور و القروح الردیة الساعیة السمیة الجوهر والذی یخطاء علیها کما یخطاء فی صب الدهن فی القروح الغایرة فیعفن اللحم و بالتبرید الشدید علی الاورام الحارة فیفسد مزاج العضو الذی فیه و اما المانع فالسدة و تلک السدة اما عرضیة بادیة مثل شد بعض الاعضاء من اصله شداً وثیقاً، فان هذا اذا دام فسدالعضو لاحتباس الروح الحیوانی عنه او احتباس القوة الساطعة علی الروح الحیوانی الذی فیه ینتشر فی القلب من النفس فیفسد مزاجها و یهلک ، و قد یکون لسدة بدنیة مثل ورم حارردی ثابت عظیم غلیظ المادة ساد للمنافذ و مداخل النفس الذی به یجی الروح الحیوانی و هذا مع ما یحتبس و قد یفسدالمزاج ایضاً وما کان من هذا فی الابتداء و لم یفسد معه حس ماله حس فیسمی غانغرانا و خصوصاً ما کان فلغمونیا فی ابتدائه و ما کان من الاستحکام بحیث یبطل حس ماله حس و ذلک بان یفسد اللحم و مایلیه و حتی العظم ابتداء او عقیب ورم فانه یسمی شقاقلوس و قد یصیر غانغرایا شقاقلوس بل هوالطریق الیه و کل هذا یعرض فی اللحم و یعرض فی العظم و غیره و اذا اخذ یسعی افساده العضو و یرم ما حول الفاسد ورماً یودی الی الفساد فحینئذٍ یقال لجملة العارض اکله و یقال لحال الجزء من العضو من الجزءالذی یعفن موت و لولا غلظ المادة لم تلزم و اندفعت . رجوع به کتاب چهارم قانون چ تهران سال 1295 قمری ص 62 و 63 شود.