لغت نامه دهخدا | طاب

کد : DK-127135

طاب

طِیب . طِیبة. تَطیاب . خوشمزه و پاک و پاکیزه گردیدن .

طابت الارض ; گیاه ناک گردید زمین .

طِبت به نفساً; ای طابت به نفسی ; خوش شد دل من به او.

طابه ُ; خوش کرد آن را. پاک و پاکیزه ساخت .

ما اطیبه ُ!; چه پاکیزه و خوش است آن . (منتهی الارب ).

بازدید از صفحه اول نسخه چاپی ارسال به دوستان

کلیه حقوق این سایت متعلق به آکادمی فرهنگی مولانا است و استفاده غیر قانونی از محتوای موجود پیگرد قانونی خواهد داشت.