لغت نامه دهخدا | ضارب

کد : DK-126528

ضارب

زننده .

زننده تیر قداح .

امین تیر قمار.

رونده . (منتهی الارب ).

لیل ضارب ; شب سخت تاریک . (دهار). شب که تاریکی آن همه اطراف را پوشد.

ناقه لگدزننده وقت دوشیدن .

شتر ماده که دم را برداشته بر شرم خود زنان رود. ضاربة مثله . (منتهی الارب ).

ضارب السلم ; و هو شجر مجتمع من السلم و بالیمامة یسمی ضارب . (معجم البلدان ).

مرغ طلبکار رزق.

جای پست همواردرختناک .

پاره ای از زمین درشت دراز درزمین نرم . (منتهی الارب ). زمین فراخ در وادی . (منتخب اللغات ).

آب راهه و رحبةمانندی در وادی . ج ، ضوارب . (منتهی الارب ).

زننده به رنگی از رنگها. مائل به رنگی : اجوده الضارب الی البیاض . (ابن البیطار); نیکوترین آن است که به سپیدی زند.

بازدید از صفحه اول نسخه چاپی ارسال به دوستان