لغت نامه دهخدا | حابی

کد : DK-70528

حابی

مرد بلنددوش .

تیری که بر زمین غیژان رسد برنشانه ، ضِد زاهق. (منتهی الارب ). تیری که در مقابل هدف به زمین خورده و بعد به آن اصابت کند.

نباتی است .

یقال : انه لحابی الشراسیف ; ای مشرف الجبین (؟ )

کودک که فرا خزیدن آمده بود.

سیسنبر. (محمودبن عمر ربنجنی ).

بازدید از صفحه اول نسخه چاپی ارسال به دوستان

کلیه حقوق این سایت متعلق به آکادمی فرهنگی مولانا است و استفاده غیر قانونی از محتوای موجود پیگرد قانونی خواهد داشت.