آکادمی فرهنگی مولانا
کد : MFT-217      تاریخ انتشار : ۱۴۰۳ پنج شنبه ۱۵ آذر
تاكيد در هديه فرستادن براى مردگان
تاكيد در هديه فرستادن براى مردگان

 


تاكيد در هديه فرستادن براى مردگان

از جامع الاخبار نقل است كه بعضى از صحابه از حضرت رسول صلى الله عليه و آله نقل كرده كه آن حضرت فرمود هديّه بفرستيد براى مردگان خود .

پس گفتيم كه چيست هديّه مرده ها فرمود صدقه و دعا و فرمود ارواح مؤمنين مى آيند هر جمعه به آسمان دنيا مقابل خانه ها و منزلهاى خود و فرياد مى كنند هر يك از ايشان به آواز حزين با گريه ، اى اهل من و اولاد من اى پدر من و مادر من و خويشان من مهربانى كنيد بر ما به آنچه بود در دست ما و عذاب و حساب او بر ما است و نفعش براى غير ما و هر يك فرياد مى كنند خويشان خود را مهربانى كنيد ما را به درهمى يا به قرص نانى يا به جامه اى كه خداوند بپوشاند شما را از جامه بهشت پس گريست رسول خدا صلى الله عليه و آله و گريه كرديم ما و آن جناب از زيادى گريستن قدرت بر سخن گفتن نداشت پس فرمود اينها برادران دينى شمايند كه خاك پوسيده شده اند بعد از سرور و نعمت پس ندا مى كنند به عذاب و هلاكت بر جانهاى خود و مى گويند واى بر ما اگر انفاق مى كرديم آنچه را كه در دست ما بود در طاعت و رضاى خداوند محتاج نبوديم بسوى شما پس برمى گردند با حسرت و پشيمانى و فرياد مى كنند زود بفرستيد صدقه مردگان را و ايضاً از آن جناب روايت كرده كه فرمود هر صدقه كه براى مرده داده مى شود مى گيرد آن را ملكى در طبقى نور كه درخشان است شعاع آن و مى رسد به هفت آسمان پس مى ايستد بر لب قبر و فرياد مى كند ((اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَهْلَ الْقُبُورِ)) اهل شما فرستادند اين هديّه را بسوى شما پس آن را مى گيرد و داخل در قبر خود مى كند و به آن خوابگاهش فراخ مى شود پس فرمود آگاه باشيد هركس مهربانى كند مرده را به صدقه پس براى او است نزد خداوند از اجر مانند اُحُد و مى باشد روز قيامت در سايه عرش خدا روزى كه نيست سايه جز سايه عرش خدا زنده و مرده نجات مى يابند به اين صدقه و حكايت شده كه امير خراسان را در خواب ديدند كه مى گفت بفرستيد براى من آنچه را كه مى اندازيد براى سگان خود كه من محتاجم به آن و بدانكه زيارت قبور مؤ منين ثواب بسيار دارد و علاوه فوايد عظيمه بر آن مترتب است باعث عبرت و آگاهى و زهد و بى ميلى به دنيا و رغبت در آخرت مى شود و در وقت اندوه بسيار و شادى بسيار بايد به قبرستان رفت پس عاقل آنست كه در قبرستان عبرت بگيرد از اموات تا حلاوت دنيا از دلش بيرون رود و شهد كالاى دنيوى در كامش تلخ شود و تفكّر كند در فناى دنيا و تقلّب احوال آن و بخاطر بياورد كه او نيز عنقريب مثل ايشان خواهد گشت و دستش از عمل كوتاه و باعث عبرت ديگران شود.