۱
ارابه‌ها
ارابه‌هایی از آن سوی جهان آمده است.
بی‌غوغای آهن‌ها
که گوش‌های زمانِ ما را انباشته است.
ارابه‌هایی از آن سوی زمان آمده‌است.
□
گرسنگان از جای برنخاستند
چرا که از بارِ ارابه‌ها عطرِ نانِ گرم بر نمی‌خاست؛
برهنگان از جای برنخاستند
چرا که از بارِ ارابه‌ها خش‌خشِ جامه‌هایی بر نمی‌خاست
زندانیان از جای برنخاستند
چرا که محموله‌ی ارابه‌ها نه دار بود نه آزادی
مردگان از جای بر نخاستند
چرا که امید نمی‌رفت فرشتگانی رانندگانِ ارابه‌ها باشند.
ارابه‌هایی از آن سوی جهان آمده است.
بی‌غوغای آهن‌ها
که گوش‌های زمانِ ما را انباشته.
ارابه‌هایی از آن سوی زمان آمده‌اند
بی‌آن‌که امیدی با خود آورده باشند.
۲
دو شبح
ریشه‌ها در خاک
ریشه‌ها در آب
ریشه‌ها در فریاد.
□
شب از ارواحِ سکوت سرشار است
و دست‌هایی که ارواح را می‌رانند
و دست‌هایی که ارواح را به دور
به دوردست
می‌تارانند.
□
ــ دو شبح در ظلمات
تا مرزهای خستگی رقصیده‌اند.
ــ ما رقصیده‌ایم
ما تا مرزهای خستگی رقصیده‌ایم.
ــ دو شبح در ظلمات
در رقصی جادویی، خستگی‌ها را بازنموده‌اند.
ــ ما رقصیده‌ایم
ما خستگی‌ها را بازنموده‌ایم.
□
شب از ارواحِ سکوت
سرشار است
ریشه‌ها
از فریاد و
رقص‌ها
از خستگی.
۳
جزعشق
جز عشقی جنون‌آسا
هر چیزِ این جهانِ شما جنون‌آساست ــ
جز عشقِ
به زنی
که من دوست می‌دارم.
□
چگونه لعنت‌ها
از تقدیس‌ها
لذت‌انگیزتر آمده است!
چگونه مرگ
شادی‌بخش‌تر از زندگی‌ست!
چگونه گرسنگی را
گرم‌تر از نانِ شما
می‌باید پذیرفت!
□
لعنت به شما، که جز عشقِ جنون‌آسا
همه چیزِ این جهانِ شما جنون‌آساست!
۴
اصرار
خسته
شکسته و
دل‌بسته
من هستم
من هستم
من هستم
□
از این فریاد
تا آن فریاد
سکوتی نشسته است.
لب‌بسته در دره‌های سکوت
سرگردانم.
من می‌دانم
من می‌دانم
من می‌دانم
□
جنبشِ شاخه‌یی
از جنگلی خبر می‌دهد
و رقصِ لرزانِ شمعی ناتوان
از سنگینیِ پابرجای هزاران جارِ خاموش،
در خاموشی نشسته‌ام
خسته‌ام
درهم‌شکسته‌ام
من
دل‌بسته‌ام.
۵
از نفرتی لبریز
ما نوشتیم و گریستیم
ما خنده‌کنان به رقص برخاستیم
ما نعره‌زنان از سرِ جان گذشتیم...
کس را پروای ما نبود.
در دوردست
مردی را به دار آویختند.
کسی به تماشا سر برنداشت.
□
ما نشستیم و گریستیم
ما با فریادی
از قالبِ خود
برآمدیم.
۶
فریادی و... دیگر هیچ
فریادی و دیگر هیچ.
چرا که امید آنچنان توانا نیست
که پا بر سرِ یأس بتواند نهاد.
□
بر بسترِ سبزه‌ها خفته‌ایم
با یقینِ سنگ
بر بسترِ سبزه‌ها با عشق پیوند نهاده‌ایم
و با امیدی بی‌شکست
از بسترِ سبزه‌ها
با عشقی به یقینِ سنگ برخاسته‌ایم
اما یأس آنچنان تواناست
که بسترها و سنگ، زمزمه‌یی بیش نیست.
فریادی
و دیگر
هیچ!
۷
فریادی ...
مرا عظیم‌تر از این آرزویی نمانده است
که به جُستجوی فریادی گم‌شده برخیزم.
با یاریِ فانوسی خُرد
یا بی‌یاریِ آن،
در هر جای این زمین
یا هر کجای این آسمان.
فریادی که نیم‌شبی
از سرِ ندانم چه نیازِ ناشناخته از جانِ من برآمد
و به آسمانِ ناپیدا گریخت...
□
ای تمامیِ دروازه‌های جهان!
مرا به بازیافتنِ فریادِ گم‌شده‌ی خویش
مددی کنید!
۲ تیر ۱۳۳۷
درمرگِ ایمرناگی
© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو