نهج البلاغه | و من خطبة له ع في ذم أهل العراق و فيها يوبخهم على ترك القتال و النصر يكاد يتم ثم تكذيبهم له

و من خطبة له ع في ذم أهل العراق و فيها يوبخهم على ترك القتال و النصر يكاد يتم ثم تكذيبهم له

متن ترجمه آیتی ترجمه شهیدی ترجمه معادیخواه تفسیر منهاج البرائه خویی تفسیر ابن ابی الحدید تفسیر ابن میثم
70 سخنى از آن حضرت ( ع ) در نكوهش مردم عراق اما بعد ، اى مردم عراق ، شما همانند زنى آبستن هستيد كه چون مدت حملش به سر آيد ، بچه خود مرده بيفكند و سرپرستش بميرد و بيوگيش مدت گيرد و ، آنكه به او از همه دورتر است ، ميراثش بخورد . به خدا سوگند ، كه من به اختيار خود به نزد شما نيامدم ، بلكه دست حوادث بود كه مرا بدين سوى سوق داد . به من خبر رسيده كه گفته‏ايد : على دروغ مى‏بندد . خدايتان بكشد به چه كسى دروغ مى‏بندم ؟ آيا به خدا دروغ مى‏بندم ، در حالى كه ، من نخستين كسى هستم كه به او ايمان آورده‏ام ؟ يا بر پيامبر او دروغ مى‏بندم ، در حالى كه ، من نخستين كسى هستم كه او را تصديق كرده‏ام ؟ به خدا سوگند ، كه نه چنين است بلكه آنچه مى‏گفتم معنى آن درنمى‏يافتيد زيرا شايسته دريافت آن نبوديد . اى شگفتا ، شگفتا ، دانش و حكمت را برايگان پيمانه مى‏كنم ، اگر آن را ظرفى باشد . « شما پس از اندك زمانى از خبر آن آگاه خواهيد شد . » ( 1 )