متن
ترجمه آیتی
ترجمه شهیدی
ترجمه معادیخواه
تفسیر منهاج البرائه خویی
تفسیر ابن ابی الحدید
تفسیر ابن میثم
( 361 )
202 گفتارى است از آن حضرت
اين نمونهاى از اقتدار جبروت و نوآورى لطيف سازندگى خداوند است كه از آب انباشته و پر تلاطم دريا ، پديدهاى خشك و جامد پديد آورد و سپس از آن لايهها آفريد و در پى دورانى بستگى ، هفت آسمان از آن بگشود . پس اين مجموعه با فرمانش انسجام يافت و در مرز خود ايستاد .
در اين ميان كرهى خاكى ما را بر پشت اقيانوسهايى بىكران و سبزفام كه مسخر اوىاند اقيانوسهايى كه در برابر فرمانش زبوناند و شكوه خداونديش را باور دارند و جاريشان از خشيت حق ايستا است گسترش داد . همراه با سرشتن صخرههاى بزرگ ، تپههاى بلند و قلههاى سر به فلك كشيده ، استواريشان بخشيد و بر جاى ميخكوبشان كرد . آنك قلهها را در جو فرا برد و ريشههاشان را در آب فرو كشيد ، بدين
[ 241 ]
سان خداوند كوهها را با بلنداشان از دشتها متمايز ساخت و پايههاشان را چونان ريشهى درختان در زمينهاى پيرامون رستن گاهشان نفوذ داد ، كوهها را با قلههايى بس بلند و سلسلههايى پيوسته و دامنهدار ، تكيهگاه زمين ساخت و چونان ميخ بر آن بكوفت .
چنين است كه زمين ، به رغم حركت ، براى زمينيان لرزشى ندارد ، بار خود را نمىبلعد و در مواضع خود همچنان پايدار باشد .
برتر و برتر باد ساحت آن خداوندى كه زمين را از پس آن همه موجها ثباتى بخشيد و از پى رطوبتى فراگيرش بخشكانيد ، پس از آن براى خلق خويش گهوارهاى فراخور تدارك ديد و چونان بسترى بر اقيانوس پرتلاطم و هم راكد ، ايستا و بى جريانش بگسترانيد ، در حالى كه تند بادها آرامش نمىگذاشتند و ابرهاى پربارانش سخت زير و رو و اين سو و آن سو مىكردند و راستى را كه « اين حقايق بلند اهل خشيت را مايهى بينش است » . ( قرآن كريم ، سورهى 79 ، آيهى 26 )